Borowy Wacław

historyk literatury, filolog i krytyk

W 1934 roku nabył działkę przy alei Brzóz w Zalesiu Dolnym, na której powstał parterowy dom. Zamieszkał tu po powrocie z Londynu w roku 1936.

Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego z roku 1913, już w 1914 (!) doktoryzował się tamże. Kierował księgozbiorami: Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1930-35 wykładał w Londynie jako docent Katedry Literatury Polskiej. W 1936 objął stanowisko dyrektora Biblioteki UW. Od 1938 był profesorem i kierownikiem I Katedry Historii Literatury Polskiej. W czasie wojny brał udział w tajnym nauczaniu. W 1941 roku pod jego redakcją opracowano dokument The Nazi Kultur in Poland. W 1944 roku ratował zbiory Biblioteki UW, z Zalesia wielokrotnie przedostawał się do Warszawy, aby uchronić je przed zniszczeniem.

Był jedną z wybitniejszych postaci przedwojennej humanistyki. Zajmował się historią literatury polskiej oraz angielskiej. Opracował sylwetki wielu twórców, m.in. Chestertona, Chodźki, Dygasińskiego, Kochanowskiego, Mickiewicza, Staffa, Żeromskiego. Ogłosił pierwsze w Polsce studia nad twórczością T.S. Eliota. Przygotował edycje prac Mickiewicza, Żeromskiego. Otrzymał nagrody: Polskiego Towarzystwa Wydawców (1935), Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (1937), Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury (1937), Państwową Nagrodę Literacką (1937). Każda jego praca była wydarzeniem. Wielka postać literaturoznawstwa.

Skąpałam się w prawdziwym źródle polskości, i to polskości w najlepszym gatunku, która „nic nie zapomniała”, ale i z tego, co trzeba, dzisiejszej rzeczywistości się nauczał. (…) nie wiedziałam, że Borowy był takim tytanem pracy i że wniósł tyle nowego w tyle dziedzin humanistyki polskiej.

Maria Dąbrowska, Dzienniki (relacja z uroczystego posiedzenia
Towarzystwa Naukowego poświęconego pamięci Borowego)