Boruń Krzysztof

pisarz, publicysta i popularyzator nauki

Od lat 60. bywalec, a od 1975 roku posiadacz letniego domu w Chojnowie na granicy z Zalesiem Górnym.

Naczelny redaktor periodyków „Astronautyka” i „Postępy Astronautyki”. Opublikował ponad tysiąc esejów i artykułów. Jeden z założycieli Polskiego Towarzystwa Astronautycznego i Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego. Współautor leksykonów Księga odkryć i wynalazków (1957), serii Kto, kiedy, dlaczego (1957-72), Małego słownika cybernetycznego (1973); autor książek popularnonaukowych: Księżyc zdobyty (1959), Tajemnice sztucznych zwierząt (1961), Tajemnice parapsychologii (1973). Tej ostatniej dziedzinie poświęcił także kilka książek, które ukazały się w latach 90. Razem z Andrzejem Trepką napisał trylogię SF: Zagubiona przyszłość (1954), Proxima (1955), Kosmiczni bracia (1959). Autor powieści: Próg nieśmiertelności (1975), Ósmy krąg piekieł (1978), Małe zielone ludziki (1985), Jasnowidzenia inżyniera Szarka (1990) i zbiorów opowiadań: Antyświat i inne opowiadania fantastyczno-naukowe (1960), Toccata (1980), Człowiek z mgły (1986) oraz audycji radiowych. Współautor libretta musicalu SF Wygnanie z raju (1969), z muzyką Jerzego Abratowskiego i Krzysztofa Komedy.

Żołnierz AK, ranny w Powstaniu – oddział Krybar, załoga samochodu pancernego Kubuś.

Wydawnictwo Epoka w latach 60. założyło kemping przy ówcześnie bezimiennej leśnej drodze, a w 1975 roku osiedle domków rekreacyjnych „Chata za miastem”. Ojciec wrósł w Zalesie tak, że spędzał tam zwykle całe lato. Wykorzystywał tu swoje talenty stolarsko-techniczne, organizował obserwacje nieba teleskopem, a co najważniejsze pisał. Powstała tam np. powieść Małe zielone ludziki. Okoliczne lasy, rzeczka, łąki, stawy i uroczyska to miejsca, których się nie zapomina, do których się tęskni.

Katarzyna Boruń-Jagodzińska (córka) dla LMP, (opracowanie)