Wanda Dąbrowska (1884-1974)

bibliotekarka, bibliografka, działaczka oświatowa

Urodzona w Mariampolu na Wileńszczyźnie. Od lat trzydziestych XX wieku do śmierci mieszkanka Zalesia Dolnego.

Wykształcenie akademickie zdobyła podczas studiów germanistycznych w Berlinie i Getyndze oraz z zakresu bibliologii w Warszawie. W latach 1904-1922 pracowała jako nauczycielka, prowadząc jednocześnie od 1915 roku bibliotekę. Zaangażowana w Towarzystwie Bibliotek Powszechnych jako instruktorka. W latach 1929-39 kierowała Poradnią Biblioteczną Warszawskiego Koła Związku Bibliotekarzy Polskich. W czasie okupacji niemieckiej zorganizowała tajną Centralę Bibliotek Ruchomych oraz prowadziła konspiracyjne kursy. Współpracowała z Departamentem Oświaty i Kultury Delegatury Rządu w ramach podziemnego Ludowego Instytutu Oświaty i Kultury. W latach 1950-55 pracowała w Naczelnej Dyrekcji Bibliotek w Ministerstwie Oświaty oraz Centralnym Zarządzie Bibliotek w Ministerstwie Kultury i Sztuki, a od 1955 roku w Instytucie Książki i Czytelnictwa Biblioteki Narodowej. Wchodziła w skład Rady Naukowej Biblioteki Narodowej. Przeszła na emeryturę w wieku 78 lat.

Działaczka Związku Bibliotekarzy Polskich (ZBP), późniejszego Stowarzyszenia (SBP). W 1966 otrzymała tytuł członka honorowego SBP. Redagowała pismo ,,Bibliotekarz”. Została odznaczona m.in. Krzyżem Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Honorową Odznaką SBP. Otrzymała również Srebrny Wawrzyn Akademicki Polskiej Akademii Literatury oraz nagrodę Miasta Stołecznego Warszawy. Opublikowała szereg prac z zakresu bibliotekarstwa, część pod pseudonimem Jan Dewan. Była żoną Wacława Dąbrowskiego, profesora SGGW, brata męża pisarki Marii Dąbrowskiej.