Manula Kalicka (ur. 1952)
pisarka, dziennikarka
Urodzona w Zalesiu Dolnym, gdzie mieszka do dzisiaj.
Ukończyła studia polonistyczne i dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim. Jest autorką wielu opowiadań i powieści. W 2002 roku wygrała konkurs Świata Książki i magazynu ELLE i zdobyła Złote Pióro powieścią Tata, one i ja. Książka przez dwa miesiące zajmowała górne miejsca na liście bestsellerów, zostały także sprzedane prawa do ekranizacji. Nie mniejszym powodzeniem cieszyły się kolejne książki pióra Manuli: Szczęście za progiem (2005), Wirtualne Zauroczenie (2006), a zwłaszcza Rembrandt, wojna i dziewczyna z kabaretu (2008) oraz Kochaj i tańcz (2009). Rembrandtem zainteresował się również film, jednak do ekranizacji nie doszło mimo sprzedania praw. W kolejnych latach ukazał się także zbór pitawali Gdzie jest Głowa Emily Kaye? (2010) i powieść kryminalna Tutto Bene (2012) napisana wspólnie ze Zbigniewem Zawadzkim. Z tym samym autorem stworzyła, realizując swoją pasję do biografii i historii, album Malarze Polscy (2010).
Jako dziennikarka zadebiutowała w tygodniku „Polityka”, z którym nadal czasami współpracuje.
Tłumaczenia książek Manuli Kalickiej ukazały się w Wietnamie i w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Wszystkie powieści doczekały się kolejnych wznowień. Tata, one i ja w 2018 będzie miał już czwarte wydanie. W styczniu 2018 roku ukaże się również kontynuacja losów bohaterki Rembrandta, czyli nowa powieść pod tytułem: Koniec i Początek.
Warta zauważenia jest działalność około literacka Manuli Kalickiej. Prowadzi Agencję Literacką Manuskrypt i pomaga debiutantom znaleźć wydawców i zaistnieć na rynku książki.
Już od dzieciństwa lubiła czytać. Jej ulubioną książką była powieść Rycerze Złotego Runa Paula Berny. Zdobyła jej serce tym, że zawierała to, co ją cieszy: radość, dobroć i przygoda.
Do zajęcia się pisarstwem zmotywowała Manulę Kalicką koleżanka, która pisała opowiadania do jednego z tygodników i wyjeżdżając na urlop, spytała, czy zamiast niej nie napisałaby jednego, krótkiego. Tak powstała pierwsza… powieść.
Manula nie ma wyznaczonego czasu na pisanie, robi to raczej spontanicznie, wtedy gdy ma wolny czas. Inspiruje się historiami innych osób, wykorzystuje swoje przeżycia czy doświadczenia, korzysta z podręczników psychologii. Czasami też wspomaga się pamiętnikami. Pisanie powieści zaczyna od wymyślenia stosownej fabuły i wykreowania bohaterów. Pierwsze zdanie ma duże znaczenie, nadaje ton opowieści. Uważa, że pointą książki wcale nie muszą być jej ostatnie słowa, jak mówi – Pointa przychodzi sama, ostatnie zdanie jest zakończeniem, ale niekoniecznie pointą. Materiały zbiera i analizuje sama, ponieważ do końca ufa tylko sobie. Jej ulubionym własnym utworem jest Rembrandt, wojna i dziewczyna z kabaretu. Poza pasją do literatury interesuje się także podróżami, a jej ukochane zwierzęta to psy.