Prezes Polskiego Towarzystwa Botanicznego, jeden z inicjatorów utworzenia Świętokrzyskiego Parku Narodowego. Od 1940 roku mieszkał w Zalesiu Dolnym wraz z żoną Ireną.
Profesor Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie oraz wykładowca botaniki w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, Państwowym Instytucie Nauczycielskim, Średniej Szkole Leśniczej.
Od 1914 roku zmagał się z kolejnymi stadiami choroby powodującej zanik mięśni i unieruchomienie stawów. Choroba w ciągu lat doprowadziła do zesztywnienia kręgosłupa i szczęk, utraty wzroku, co przykuło go do łóżka, jednak dzięki olbrzymiej sile woli i umiłowaniu nauki nie zaprzestał swojej działalności.
W Zalesiu pomagał licealistom przygotować się do matury. Stworzył tutaj również gimnazjalne komplety konspiracyjne. Zorganizował także kurs dla analfabetów. Zyskał w Zalesiu liczne grono przyjaciół i znajomych.
Autor ok. 150 publikacji z zakresu botaniki i krajoznawstwa. Do najważniejszych jego prac należą: Stosunki florystyczne jeziora Świtezi (1916), Zabytki przyrody (1917), Ogród Botaniczny Uniwersytetu Warszawskiego (1918), Krajobrazy roślinne nad Wisłą: charakterystyka i geneza (1921), Przewodnik florystyczny po okolicach i parkach Warszawy (z R. Kobendzą, 1922), Rośliny w medycynie pierwotnej i ludowej (1947). Jest także autorem licznych podręczników akademickich oraz przeznaczonych dla szkół ogólnokształcących i rolniczych.
Autor artykułów popularnonaukowych publikowanych m.in. w „Ziemi”, „Wiedzy i Życiu”, „Iskrach”, „Wszechświecie”, „Tygodniku Ilustrowanym”.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.
