Ewa Nawój (ur. 1956)
dziennikarka, krytyk literacki, scenarzystka, poetka, autorka sztuk radiowych
Absolwentka polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego i studium scenariuszowego Szkoły Filmowej w Łodzi. Mieszkanka Zalesia Dolnego.
W latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku współpracownik Komitetu Obrony Robotników oraz prasy podziemnej, drukujący wydawnictwa TKN Nowa 2, dla której to oficyny udostępniła własny dom w Zalesiu. Działalność tę kontynuowała w stanie wojennym.
Publikuje od 1979 w prasie krajowej i emigracyjnej (m.in. „Nowy Wyraz”, „Kontakt”, „Rzeczpospolita Plus-Minus”) oraz na antenie PR i TVP. Część artykułów zamieszczała pod pseudonimem Marian Buski. Napisała scenariusze filmów: Pierwszy dzień miasta (1994, także współreżyseria), Hatif (1995), Elity czy ogony (1997), Makumba (1997), Dokąd tak pędzisz Tugrulu (1997), Złotopolscy (serial fabularny 1997-2000), Siostry Lilpop i ich miłości (2005, wersja pełnometrażowa 2006), Maestro Rodziński (2012). Redaktorka książek oraz kwartalnika „Magazyn Literacki”. Wydała tomiki poezji Wiersze i sny (1987, wyd. podziemne) oraz Druga Strona (1999).
Od 2017 roku kustosz Muzeum Żeromskiego w Konstancinie.
Mieszkałam prawie od urodzenia, niemal trzydzieści lat, w Zalesiu Dolnym. Skończyłam Krauzówkę, przez dwa lata chodziłam do liceum w Piasecznie. Zalesie jest mi bliskie, chętnie przyjeżdżam tu pospacerować, ciągną mnie tu wspomnienia dzieciństwa i młodości.
Mój stosunek do Zalesia jest nostalgiczny, żałuję, że tu już nie mieszkam, ale inspiracji bym się tu nie doszukiwała. Te z wierszy, które dotyczą dzieciństwa, są związane z Zalesiem. Np. Grupa na wolnym powietrzu, Teraz wiem, że to żaden wstyd, Sprawy dorosłych oraz inne jak Droga schodzi jak zwykle…, Bar Amo.
Ewa Nawój – wywiad dla LMP, fragment.