Władysław Palmirski (1861-1940)

doktor medycyny, bakteriolog

Właściciel folwarku w Wólce Prackiej.

Jeden z prekursorów bakteriologii na terenie Polski i Rosji. Studia medyczne odbył w Paryżu, gdzie bakteriologia powstała. Po powrocie do kraju stał się bliskim współpracownikiem i asystentem Odo Bujwida. Przejął po nim pracownię serologiczną około roku 1893, a dwa lata później założył własną.

W roku 1898 z majątku Głosków został wydzielony folwark Wólka Pracka, który Władysław Palmirski nabył w celu trzymania tam koni oraz innych zwierząt dla pozyskania surowicy do szczepionek, jak również prowadzenia swoich badań. Z czasem Wólka Pracka stała się także miejscem zamieszkania doktora.

Napisał samodzielnie i we współpracy osiem książek specjalistycznych. Są to m.in. O róży świń i szczepieniach ochronnych przeciwko tej chorobie (1907), Wodo- wstręt (wścieklizna) u ludzi (1911), Wodowstręt u ludzi oraz szczepienie zapobiegawcze według metody Pasteur’a (1911). Jedną z najlepiej ocenianych i najdłużej aktualnych książek był samodzielnie napisany Zarys bakteriologii i chorób zakaźnych: dla sanitariuszy i sanitariuszek z 1923. Był także autorem wielu artykułów oraz wykładów.

Władysław Palmirski działał również na rynku prasowym. Był jednym z członków „Spółki Wydawniczej Warszawskiej”, z wkładem 100 rubli. Spółka ta wydawała takie tytuły jak dzienniki „Gazeta Poranna” i „Gazeta Warszawska”, tygodniki „Myśl Narodowa” i „Szopka” oraz miesięcznik „Przegląd Wszechpolski”.