Helena Radwan (1882-1944)

filolog, pedagog, redaktorka

Związana z Zalesiem od roku 1925.

W 1908 poślubiła Władysława Radwana, stryjecznego brata Wacława Teofila Radwana. W 1914 roku została redaktorem zespołu czasopisma „Zorza”, z którego wyewoluowały pisma dla młodzieży i dzieci „Płomyk” oraz „Płomyczek”. Helena objęła stanowisko redaktora naczelnego „Płomyczka”. Praca w redakcji wykonywana była głównie społecznie. Dopiero dzięki opracowaniom podręczników szkolnych Radwanowa mogła zrealizować swoje marzenia o własnym domu pod Warszawą. Wybór padł na Zalesie. Wybuch wojny w 1939 roku zmienił jej podmiejski Eden w lazaret dla żołnierzy. Helena i Władysław udostępnili rannym niemal cały swój dom, zostawiając sobie jedynie dwa pokoiki na górze. Gdy prowizoryczny szpital opustoszał w grudniu tegoż roku, małżeństwo pedagogów podjęło decyzję o zorganizowaniu tajnych kompletów. Helena prowadziła je razem z żoną swego kuzyna, Ewą Krauze, do lutego 1944 roku, kiedy to po ciężkiej chorobie zmarła. Helena Radwan była autorką kilku książeczek dla dzieci: Pamiętnik Stachurki, Jacuś, Moje sny o Jezusku, Powiastki.

W historię Zalesia od roku 1925 wpisało się małżeństwo pedagogów – Helena i Władysław Radwanowie. Na nabytej wówczas działce przy ul. Anny Jagiellonki 7 (obecnie 10) wybudowali piękny, drewniany dom. Powstał według projektu Karola Sicińskiego, podobnie jak pobliski dom „Zośki”. I jak on jest symbolem miejscowości. To właśnie w nim z inicjatywy między innymi Władysława Radwana utworzono w roku 1927 Towarzystwo Przyjaciół Miasta-Lasu Zalesie. A w latach trzydziestych właściciel tegoż domu powołał do życia kolejne stowarzyszenia – Koło Miłośników Róż…