Cezariusz Rowiński (1934-1994)

profesor filologii, historyk literatury, krytyk literacki i eseista

Urodził się w Piasecznie. Jego ojciec prowadził sklep i masarnię przy ulicy Kościuszki 24. Cezariusz uczęszczał do miejscowego Liceum Ogólnokształcącego, które ukończył w roku 1952.

Następnie przez trzy lata pracował w Bibliotece Uniwersyteckiej w Warszawie. Studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim rozpoczął dopiero w 1955 roku – ze względu na „burżuazyjne pochodzenie” trzykrotnie był odrzucany podczas rekrutacji. Ukończył je w 1960 roku i podjął pracę na Wydziale Polonistki UW. Pracował w Polonicum – Instytucie Języka i Kultury Polskiej dla Cudzoziemców. Początkowo był asystentem, następnie wicedyrektorem i dyrektorem.

Doktoryzował się w 1973 roku rozprawą Stanisława Brzozowskiego „Legenda Młodej Polski” na tle epoki. Habilitował się w 1980 roku pracą Człowiek i świat w poezji Bolesława Leśmiana.

W latach 1964-68 był lektorem na Uniwersytecie w Clermont-Ferrand, od roku 1973 przez cztery lata wykładowcą w Institut National des Langues et Civilisations Orientales w Paryżu. Następnie został dyrektorem Centre d’Etudes Polonaises Uniwersytetu Paris-Sorbonne i profesorem Sorbony, gdzie prowadził wykłady w latach 1985-89. W 1991 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Warszawskiego. Jest autorem wielu książek, esejów, rozpraw i artykułów z zakresu historii literatury polskiej i obcej oraz fi lozofi i. Trzy najważniejsze z nich to rozprawy Stanisława Brzozowskiego „Legenda Młodej Polski” na tle epoki (1975) i Człowiek i świat w poezji Bolesława Leśmiana (1982) oraz zbiór studiów i esejów Przestrzeń logosu i czas historii (1984).