Anna Zawadzka (1919-2004)
harcmistrzyni, uczestniczka Powstania Warszawskiego
Z wykształcenia anglistka, siostra Tadeusza Zawadzkiego „Zośki”. W czasach powojennych uczyła w warszawskich liceach oraz na Uniwersytecie Warszawskim.
Mieszkała w Zalesiu Dolnym w domu przy ulicy Królowej Jadwigi 11, obecnie zwanym Domem „Zośki”. W tym budynku w czasie okupacji odbywały się spotkania czołowych działaczy Państwa Podziemnego, zebrania Rady Szarych Szeregów. Przyjaciółmi i towarzyszami walki Anny (ps. Hanka) byli bohaterowie opisani w książce Kamienie na szaniec m.in. Aleksy Dawidowski „Alek”, Janek Bytnar „Rudy”, Danuta Zdanowicz-Rossmanowa „Kuna”.
Od szesnastego roku życia związana z harcerstwem. Jej życie, zgodnie z duchem tej organizacji, było służbą innym ludziom. Drużynowa legendarnej „Błękitnej Czternastki” – Warszawskiej Żeńskiej Drużyny Harcerskiej, komendantka Harcerek „Śródmieście”, inicjatorka odrodzenia autentycznego ruchu harcerskiego w czasach komunizmu, wiceprzewodnicząca ZHP (1990-93).
Jako pisarka poświęciła się przede wszystkim dziejom harcerstwa żeńskiego. Autorka: Dzieje harcerstwa żeńskiego w Polsce 1911-1949, O Aleksandrze Kamińskim – „Kamyku”, Szkoła Instruktorska Harcerstwa Żeńskiego na Buczu, Harcerstwo żeńskie na ziemiach wschodnich Rzeczpospolitej, Harcerstwo żeńskie w Warszawie 1911-49, Gawędy o tych, które przewodziły (t. 1-3). Współautorka: Tadeusz Zawadzki – Zośka, Pełnić służbę. Z pamiętników i wspomnień harcerek Warszawy.
W Zalesiu spędzaliśmy wiosnę i całe lato. Graliśmy z ojcem w tenisa, pływaliśmy po rzeczce Jeziorce, taszcząc ogromnie ciężki kajak skonstruowany osobiście przez Tadeusza, co rano ćwiczyliśmy biegi do kolejki, którą dojeżdżaliśmy do szkół w Warszawie…
Barbara Wachowicz, Rudy, Alek, Zośka. Gawęda o bohaterach „Kamieni na szaniec”,
Oficyna Wydawnicza Rytm, 2011